Weblogs
Kijk voor nog meer blogs in de menubalk rechts.
K-otic reünieconcert (13 december 2016)
Zaterdag was het eindelijk zo ver, het reünieconcert van K-otic vond plaats. Deze band die destijds werd gevormd door Nederlands eerste talentenjacht ooit, Starmaker, en nadien twee succesvolle albums maakte besloot eerder dit jaar een kleine reünie te organiseren met dit concert als grote eindklapper. Geld voor het concert werd ingezameld via crowdfunding, waar ik ook als één van de eersten destijds mijn kaarten voor afgelopen weekend heb besteld. K-otic is één van de weinige Nederlandse artiesten/bands die ik echt goed vond. Tijdens hun eerdere concert in de HMH was ik ook aanwezig en ik draai hun muziek nog steeds af en toe graag. Er zijn zelfs twee dieren hier in ons huishouden naar leden uit deze band vernoemd, namelijk goudhamster Rachel (RIP) en natuurlijk onze Heilige Birmaan Bouchra die met haar bijna 16jr alweer duidelijk laat zien hoe lang geleden deze band eigenlijk actief was.
Helaas konden we (bijna) geen oppas vinden voor deze concertavond nadat onze vaste oppas een tijdje terug ons meldde niet te kunnen oppassen. Het leek er dus even op alsof we helemaal niet zouden kunnen gaan want Abby alleen laten is vanwege haar epilepsie geen optie. Gelukkig mocht Abby bij mijn oud-buurman verblijven en besloten we uiteindelijk de twee Shelties daar onder te brengen en de Chineesjes alleen te laten. Met pijn in het hart dat wel, maar het was in dit geval even niet anders… Gelukkig is alles goed gegaan en lijken de Chineesjes vooral veel geslapen te hebben tijdens onze tijd weg. Dat onderdeel van de avond is dus in ieder geval ondanks de zorgen vooraf goed afgelopen. Toch verliep ondanks dat de avond verder ook nog verre van voorspoedig. Na op de heenweg al in de mist te hebben gereden en daardoor aardig wat vertraging te hebben opgelopen hoopten we dat de reis naar de concertzaal vanaf Oud-West beter zou verlopen. Niks bleek echter minder waar toen bij aankomst bij onze auto een ambulance ons had ingebouwd. We leken geen kant op te kunnen… Uiteindelijk is met heel wat bloed, zweet en tranen het mijn moeder gelukt om uit het plekje te rijden en op aanwijzing van mij achteruit toch de straat uit te komen. Maar ja, toen moesten we nog naar de concerthal! Daar aangekomen was het parkeerterrein dat we op wilde al vol en moesten we een eindje verder parkeren. Op zich geen probleem maar met de regen en afstand die we nog moesten lopen naar de zaal nu ook weer niet fijn te noemen natuurlijk. In de zaal aangekomen en onze jassen te hebben opgeborgen liepen we vol goede moed naar de tribune. Voor het concert had ik nog eventjes nagevraagd of de tribune wel open zou zijn omdat ik met mijn gezondheid niet al die uren kan staan. Dit zou het geval zijn dus we waren dan ook zeer verbaasd toen bij aankomst in de zaal de tribune bleek te zijn ingeklapt. Er was geen enkele zitplek te vinden! Na navragen bij verschillende medewerkers konden we op de tweede verdieping terecht bij de tribune die nog wel open was. Deze was echter alleen te bereiken via een hoge trap of glazen lift en aangezien door mijn moeders hoogtevrees de ligt geen optie was werd het trappen lopen. Boven aangekomen had ik inmiddels dus een hypo van alle stress en inspanningen, en eenmaal bij de tribune bleek het voor mijn moeder echt geen optie om hier te gaan zitten. Het was gewoon veel te hoog voor haar. Omdat al die tijd staan voor mij ook geen doen was besloot mijn moeder op de gang te gaan zitten en ik toch even plaats te nemen op de tribune om zo het eerste deel van het concert in ieder geval zittend te kunnen meemaken.
Door dit alles zat de sfeer er bij mij helaas niet echt in tijdens de eerste nummers. Het zicht vanaf het balkon was minimaal vanwege versieringen die er hingen voor een concert wat later op de avond nog plaats zou vinden en zonder mijn moeder voelde het natuurlijk ook wat zuur om daar te zitten terwijl zij in haar eentje op de gang zat. Toch heb ik geprobeerd er het beste van te maken, want aan de band en hun enthousiasme lag het zeker niet!
Na een half uurtje besloot ik toch mijn moeder weer op te zoeken en het beneden in de zaal te gaan proberen. Voor mij was er immers weinig lol aan te beleven zo donker in een hoekje bovenin. We vonden staanplaatsen naast de soundstage waar een hek omheen stond en ik dus op kon leunen. Zodoende hebben we het beiden toch vol kunnen houden tot het eind van het concert zonder al teveel pijn. In de zaal was de sfeer ook vele malen beter, voelde je je echt deel van het concert en werd het ook makkelijker om alle emoties van daarvoor te vergeten.
Nummers van beide albums passeerde revue, en ook wat covers van bekende hits was tussendoor plaats voor. Ieder bandlid deed ook nog een solo en natuurlijk werd het duet tussen Bart en Sita ook gezongen. Zoals mijn moeder zo mooi zei tussen de optredens door: “Het gebeurt niet vaak dat de bandleden zelf evenveel plezier hebben in hun optreden als de zaal”, en dit was ook echt zo. Het plezier spatte er van af en naast dankbaarheid kon je zien dat alle zeven leden ook echt van dit concert genoten. Ze hebben hun alles gegeven en zorgde bovenal voor een erg gezellige en leuke sfeer.
Natuurlijk waren er wel wat minpuntjes te noemen. Hier en daar was te zien dat de organisatie uit een niet heel erg groot budget bestond maar daarom juist is het des te mooier dat hen dit is gelukt. Want zeg nou zelf… Het gebeurt niet vaak dat artiesten samen met hun fans een concert in een uitverkochte HMH kunnen realiseren jaren na hun laatste hit. Het was gewoon een feestje voor iedereen en daarmee is het uiteindelijke doel van de avond volgens mij ook dubbel en dwars behaald. Ik was vermoedelijk één van de jongste aanwezigen aangezien ik in de tijd van K-otic natuurlijk ook pas tien jaar oud was. Grappig genoeg liepen er ook een hoop BNers rond die lekker meededen en plezier maakte tijdens dit concert. Zo zagen we Tjeerd Oosterhuis rondlopen en kwam ik in de wandelgangen ook nog enkele The Voice kandidaten van zowel dit seizoen als voorgaande seizoenen tegen.
Rond 21.20u was het alweer tijd voor de afsluiting, na een kleine twee uur knallen voelde het eigenlijk erg snel allemaal. Met confetti en glitters verlieten ze het pand en aan de sfeer buiten de zaal was te merken dat iedereen het naar zijn/haar zin had gehad. Ook online is sindsdien aardig wat geschreven over deze reünie. Fotograaf William Rutten maakte een fotoreportage voor RTL Boulevard en onder anderen de Telegraaf besteedde ook aandacht aan deze toch wel bijzondere avond. Het was een emotionele avond voor de leden wat ook wel te voelen was tijdens sommige nummers, en een trip down memory lane voor ons fans om alle oude ‘klassiekers’ weer te horen.
Helaas voor ons verliep de terugreis ook niet helemaal zonder problemen. Na de hondjes te hebben opgehaald en weer aan onze reis te zijn begonnen bleek de A6 te zijn afgesloten. Dit wisten we overigens wel al van tevoren hoor, nou ja welgeteld één dag van tevoren toen het ineens online stond, maar was wel een pittige omweg weer na de al lange dag. Gelukkig verliep dit ritje wel zonder files e.d. en waren we uiteindelijk alsnog voor middernacht weer terug thuis.
Al met al was het een ietwat dubbele avond dus. De stressvolle en tegenvallende gebeurtenissen zorgde voor een kleine domper, zeker voor mijn gezondheid want door het vele staan heb ik nu ook veel langer nodig om te herstellen dan gehoopt… Maar het concert zelf was het feestje wat ik er van verwacht had. Een waardig reünie concert waar K-otic met trots naar mag terugkijken. Gelukkig hebben we de filmpjes nog om wat na te genieten, en wie weet smaakt dit alles toch naar meer uiteindelijk voor de bandleden. Ik ben in ieder geval blij dat ik er (weer) bij was en deze leuke, sympathieke en goede band nog één keer in actie heb kunnen zien!
Kijk op deze afspeellijst mijn YouTube kanaal voor meer filmpjes van de avond.